21. Uwierz mi, znam to miasto lepiej niż ty.

Ostry podmuch jesiennego wiatru rozwiewał moje włosy na każdą stronę. Mrucząc pod nosem kolejną dawkę przekleństw, odgarnęłam je z pola widzenia i ruszyłam szybszym krokiem przed siebie. Po raz kolejny tego dnia przyszło mi wyjść z ciepłego mieszkania na zewnątrz, co niespecjalnie mnie cieszyło.
Kiedy skończyłam wizytę u pani psycholog, Wrona odwiózł mnie do domu, zapowiadając swoją obecność w najbliższym czasie. Czułam, że po prostu chce się ulitować nade mną, ale spędzanie z nim czasu było dla mnie najcudowniejszym zajęciem.
Wracając, siedziałam już w domu, kiedy przyszedł wielce zmęczony Konar. I cóż mógł powiedzieć mój kochany kuzyn, jak nie "O cholera, zapomniałem telefonu od Ani"?
Zgadza się,znowu. I znowu wybłagał na mnie, żebym "się przeszła". Chciałam szybko wrócić do swojego pokoju, uciec do jednego z snów, więc jak najszybciej ubrałam kurtkę i buty, po czym wyszłam.
Przechodziłam właśnie na jedną z tłoczniejszych ulic, kiedy ktoś biegnący za mną trącił mnie i niemal nie wpadłam na osobę idącą przede mną. cholerni ludzie.
Wściekła na wszystko co mnie otaczało, wbiłam wzrok w płyty chodnikowe i zanurzyłam się w rozmyślaniach.
Wspominałam początki mojej znajomości z Wronką.
Pierwsze spotkanie, kiedy to "omyłkowo" wszedł do mojego pokoju, szukając kuchni. Cóż, nigdy nie potrafił dobrze kłamać.
Przed oczami momentalnie stanął mi obraz schroniska i małego Wisusa, który owinął się wokół moich nóg , przez co padłam na Wronę, a później niósł mnie na plecach prawie pod sam dom.
Pierwsze odrzucenie. Prawie tuż po nim odizolowałam się od świata, ale z innego powodu.
I ponowne spotkanie, ponowne próby zaufania drugiemu człowiekowi, powrót do rzeczywistości.
Ciekawe co byłoby, gdyby Dawid poprosił o nadzór nade mną przykładowo Jurkiewicza czy Masnego...
Na szczęście nie zrobił tego i przez to mnie ocalił.
To Andrzej pomógł mi się podnieść. I to dwukrotnie. Byłam mu bardzo wdzięczna, tyle dla mnie poświęcił...
- Nel? - usłyszałam za sobą znajomy głos, którego posiadacz przyspieszył kroku i po chwili z lękiem spojrzałam na idącego koło mnie Walińskiego. Zatrzymałam się, a on zrobił to samo. Zaczęłam panikować; uciec? udawać, że go nie poznałam?
Miałabym znowu przed nim stchórzyć?
- Hej. - odezwał się, wykrzywiając wargi w uśmiechu.
- Cześć. - mruknęłam.
Cisza. Spuściłam wzrok czując, że zaczynam się trząść.
Poczułam popchnięcie w bark, które przesunęło mnie niebezpiecznie w bok. Przeleciałam wzrokiem po mijających ludziach; patrzyli na mnie pogardliwym wzrokiem, szepcząc coś pod nosem.
- Chodźmy . - powiedział Marcin i kiwnął głową, żebyśmy skręcili w jedną z mniejszych uliczek. Nie myśląc dłużej, ruszyłam za nim.
Po jakimś czasie szliśmy już spokojniejszym krokiem i wtedy usłyszałam:
- Gdzie idziesz?
- Na słoneczną. - odpowiedziałam prawie niesłyszalnie.
- Chcesz, żebym cię tam zaprowadził?
- Uwierz mi, znam to miasto lepiej niż ty. - wysyczałam, mrużąc oczy. - Nie potrzebuję od ciebie pomocy.
- Nie denerwuj się, dziewczyno. - zaczął wykonywać dłonią ruchy, którymi starał się mnie uspokoić. - Chciałem tylko pogadać. Ujmę więc to inaczej: czy mógłbym dotrzymać ci towarzystwa, od czasu do czasu zadając ci, zapewne, męczące cię pytania?
Wywróciłam oczami, udając, że mnie to nie rusza. Tak naprawdę w głębi siebie nie wiedziałam co zrobić; opowiadanie po raz kolejny tej samej, bolesnej historii było nieco uciążliwe, a lęk do Kipka wciąż mnie męczył. Z drugiej strony ten moment nastąpiłby prędzej czy później.
Kiwnęłam od niechcenia głową, nawet na niego nie spoglądając.
Chłopak szepnął tylko "dziękuję" i zakończył tę rozmowę. A przynajmniej na ten moment.
Wsłuchiwałam się w odgłosy, które wydobywały się spod naszych stóp. Niekiedy był to szelest liści, ale w większości szuranie o betonowe płyty.
- Mogę?
Zagryzłam policzek od środka. Odwlekanie nic nie da...
Przytaknęłam.
- Zapewne słyszałaś naszą, to znaczy moją i Wronki rozmowę. - zaczął. - Cholera, tak mi głupio... Nie powinienem tak o tym mówić, ja...
- Chcesz wiedzieć czy to prawda? - przerwałam mu, zniecierpliwiona plątaniną słów, na co on przytaknął. - Więc tak, Wrona miał rację.
Marcin zaniemówił. Patrzył na mój prawy profil przez chwilę, po czym spuścił wzrok w ziemię.
- Przykro mi... ale to nie ja, przysięgam! Myślałem, że załamałaś się z powodu jakiejś niespełnionej miłości. Przez głowę mi nie przemknęło, że coś takiego mogło się wydarzyć.
- W takim razie dlatego tak dziwnie się zachowywałeś? Wpraszałeś się do mojego pokoju, przynosiłeś mi fajki... No i to, jak zacząłeś mi wyznawać, że chciałeś być ze mną sam na sam od kilku miesięcy?
- Innego sposobu, żeby jakoś zacząć z tobą nawiązywać kontakt nie widziałem.
- Po co niby chciałeś mieć ze mną kontakt? Przecież mnie nie cierpisz.
- Otóż tu się mylisz. Lubię cię... nawet odrobinę za mocno.
Stanęłam w miejscu i zmarszczyłam brwi. Chłopak zrobił kilka kroków, po czym odwrócił się do mnie.
- Kpisz sobie. - powiedziałam twardo, a on zaśmiał się cicho.
- Nie tym razem. - zaśmiał się pod nosem. - Wiem, że w tym momencie brzmi to jak historia z czasów podstawówki, ale mówię ci co myślę. Nie zakochałem się w tobie, po prostu twoja tajemniczość mi się spodobała. Chciałem cię poznać, ale ty dawałaś mi znaki, żebym się trzymał z daleka,,,
Teraz to ja byłam w szoku. Jeszcze dzisiaj rano byłam pewna, że on mnie nienawidzi, a teraz... Teraz nagle mnie lubi?
- Teraz mi wierzysz, że tego nie zrobiłem?
Spojrzałam na niego uważnie. Jasne oczy patrzyły prosto w moje z nadzieją. Nie widziałam w nich, jak dawniej, zgryźliwości i kpiny.
- Nie.
- Tego się spodziewałem. - mruknął z lekkim uśmiechem.
- Okłamywanie cię nie byłoby dobrym rozwiązaniem.
Zamilkliśmy. Do domu Anki nie pozostało wiele, tak też w kilka minut byliśmy pod domem kobiety.
Popatrzyłam na budynek. Na widok porządku, który w nim panował zrobiło mi się niedobrze. Idealnie wystrzyżony trawnik, osłonięte wielkim baldachimem leżaki... Na każdym kroku widać było, że to porządny dom; niestety, w przeciwieństwie do właścicielki.
- Dzięki za... towarzystwo. Teraz już sobie poradzę, jestem pewna.
- Na pewno? Nie chciałbym, żeby coś ci się teraz stało, miałbym to na sumieniu.
- Tak, dam radę.
Zaczerpnęłam powietrza i zrobiłam kilka kroków w stronę jasnym schodom. Będąc już naprzeciw drzwi, zadzwoniłam dzwonkiem.
Odwróciłam się w tył i zobaczyłam odchodzącego powoli Kipka. Wzrok miał skierowany w ziemię, krok ociężały... Czy to przeze mnie? Czy sprawiłam mu dużo przykrości?
Nagle drzwi się otworzyły, a w nich stanęła ubrana w luźną sukienkę Anka. Wyraz jej twarzy zdradzał, że nie spodobał jej się mój widok.
- To ty. - odezwała się. - Po coś przyszłaś?
- Nie, po prostu się za tobą stęskniłam. - uniosłam jedną brew. - Dawid zapomniał telefonu.
- No tak! - klepnęła się lekko w starannie ułożone blond włosy. To nie pomoże, księżniczko... - Wejdziesz czy...?
- Zostanę tutaj.
Dziewczyna kiwnęła głową i weszła do środka. Wiatr wciąż nie dawał za wygraną. Owinęłam się szczelniej chustą na szyi i zaczęłam bujać się na palcach.
Po chwili Ania wróciła z telefonem w ręce.
- Przekaż Dawidowi, żeby nie zapomniał o liście gości. - mówiła wręczając mi urządzenie.
- Jasne. - mruknęłam. - Kiedy macie dokładnie ślub?
- Za miesiąc. - westchnęła. - Widać jak się tym interesujesz...
- Dlaczego tak szybko? - zapytałam z ironicznym uśmiechem. Blondyna posmutniała i przejechała ręką po brzuchu, który był nieco większy niż gdy ostatnio ją widziałam.
- To nie jest tak jak myślisz. - powiedziała cicho. - To nie jest tak, że wpadliśmy i teraz wykorzystam jego opiekuńczość i moją sytuację. Fakt, planowaliśmy to nieco później, za kilka lat, ale stało się... Kocham Dawida najmocniej na świecie i jestem pewna, że nasze dziecko będę też kochała. Czekamy na nie, a na ślub zdecydowaliśmy się na teraz, bo kiedy już maleństwo się urodzi, będziemy przekładali to w nieskończoność.
W niebieskich oczach ujrzałam cierpienie, prawdziwy ból. Zupełnie tak, jakby zaraz miała się rozpłakać i to przeze mnie, znowu...
- Rozumiem. - odezwałam się, przerywając krępującą mnie ciszę. Zrobiło mi się najzwyczajniej głupio.- Lepiej już pójdę.
Odwróciłam się do niej tyłem i zaczęłam schodzić w dół.
Będąc już na dole, ponownie spojrzałam w jej stronę.
- Jeszcze jedno - wykrzywiłam usta w nienaturalnym uśmiechu. - Jeśli nie dawalibyście sobie już rady albo trzeba by było wam coś pomóc, w ostateczności możecie się do mnie zgłosić.
- Zapamiętam.
Dziewczyna zaśmiała się cicho, po czym zamknęła drzwi, znikając za nimi wewnątrz budynku.
Skierowałam się w drogę powrotną, myśląc o tym, co właśnie zrobiłam.
Jak to zostanie przyjęte przez dziewczynę; jako głupi żart? Będąc na jej miejscu, zapewne tak bym pomyślała.
Czy to możliwe, żeby nasze stosunki się zmieniły przez to, że nosi w sobie dziecko mojego kuzyna? Cóż, od zawsze kobiety w ciąży wydawały mi się bardziej delikatne i potrzebujące pomocy. Dlatego też nie planowałam tego w przyszłości; zawsze musiałam liczyć tylko i wyłącznie na siebie.
Wiedziałam jedno: to, co powiedziałam, wypłynęło z moich ust niesamowicie lekko, tak jakbym obiecała coś najbliższej przyjaciółce, której rzecz jasna nie miałam...

Człowiek na skutek różnych wydarzeń potrafi się zmienić, zarówno pozytywnie, jak i negatywnie.
Nie znałam jednak drugiej osoby, która w tak krótkim czasie zmieniałaby się tyle razy, co ja.
Nikt jednak nie może być jednakowy, każdy jest na swój sposób inny...


------------------------------------------------

To chyba ostatni taki rozdział, który w ponad połowie został wymyślony w trakcie pisania.
Następny mam już obmyślony, bo do końca zostały... chyba 4 rozdziały. Będzie ciekawie, obiecuję ;d

Mam taką prośbę... czy każdy, kto to czyta, mógłby dać znak o tym? Chciałabym wiedzieć ile osób odwiedza tą stronę, tym samym zmotywuję się do szybszego dodania następnego rozdziału. ;)

Postanowienia noworoczne są? ;>

Do następnego,
Misu. ;)